अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ४ ञानाज्ञानभेदकथन ओव्या ३६ रे४० (अभंग६७ ते ७५ )

अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ४  ञानाज्ञानभेदकथन ओव्या ३६ रे४० (अभंग६७ ते ७५   ) 

***********************************************************************

कां काळा राहे काळवखा । तो आपणया ना आणिका ।

न चोजवे तही आसिका । हा मी बाणे ॥ ४-३६ ॥

 
३६
 काळासा माणूस 
काळोखी भेटला 
जरी न दिसला 
तरी असे ॥६७ ॥

मी आहे त्याचे हे 
असणारे ज्ञान 
जात न सोडून 
कधी तया  ॥६८ ॥

तैसे असणें कां नसणें । हें कांहींच मानुसवाणें ।

नसोनि असणें । ठाये ठावो ॥ ४-३७ ॥

 ३७
तैसे तया ठायी
असणे नसणे 
ऐसे हे कल्पने 
व्यर्थ असे ॥६९ ॥

संपूर्ण ही वस्तू 
भा व भावातीत 
आपल्यात स्थित
स्वयमेव ॥७०॥

निर्मळपणीं आपुळा । आकाशाचा संचु विराला ।

तो स्वयें असे पुढिला । कांहीं ना कीं ॥ ४-३८ ॥

 ३८
आकाशी आकाशी 
असे भरलेले 
सर्वत्र साठले 
निर्मळत्वे ॥७१ ॥

वस्तूने भरले 
दिसे बिघडले 
तयात संचले
असेच की ॥७२॥

कां आंगीं कीं निर्मळपणीं । हारपलिया पोखरणीं ।

हें आणिकावांचूनि पाणी । सगळेंचि आहे ॥ ४-३९ ॥

 ३९
निर्मळ ते पाणी 
वाहे झऱ्यातून 
जाताच आटून
नच दिसे ॥७३ ॥

परंतु भुमिच्या
खाली अंतरात 
असते वाहत 
झुळू झुळू ॥७४॥

आपणा भागु तैसें । असणेंचि जें असे ।

आहे नाहीं ऐसें । सांडोनिया ॥ ४-४० ॥ 
४०
स्वतःच्या ठिकाणी 
आहे नाही पण 
असते टाकून 
आत्मतत्त्व ॥७५ ॥

 
 

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

  https://amrutaanubhav.blogspot.com