अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या ५६ ते ६० ..(॥१३५॥)

अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या  ५६ ते ६०

*******************************************************************

॥ कैसा आपणया आपण । दोंविण सोइरेपण ।

हा यहूनि विलक्षण । नाहींना नोहे ॥ २-५६ ॥

५६

शिवल्या वाचून

परंतु द्वैताला

गुरू शिष्या खेळा

मांडियेले   ॥१२५॥

आहे नाही सोस

नच दोन भाव

ऐसा हा स्वभाव

विलक्षण  ॥१२६ ॥

जग आघवें पोटीं माये । गगनायेव्हढे होऊनि ठाये ।

तेचि निशी साहे । नाहींपणाची ॥ २-५७ ॥

 57

होवून अफाट

जग घेई पोटी

गणना एवढी

व्याप्ती ज्याची ॥१२७ ॥

परि तोची असे

नाही निशे मध्ये

नसणे अवघे

पांघरून॥१२८॥

कां पूर्णते तरि आधारु । सिंधु जैसा दुर्भरु ।

तैसा विरुद्धेयां पाहुणेरु । याच्या घरीं ॥ २-५८ ॥

५८

पूर्ण अपूर्णता

जैसी सिंधू पोटी

भरती ओहोटी

होऊनिया॥१२९॥

तैसे तया ठायी

विरुद्ध पाहुणे

असणे नसणे

दिसू येते॥१३०॥

तेजा तमातें कांहीं । परस्परें निकें नाहीं ।

परि सूर्याच्या ठायीं । सूर्यचि असे ॥ २-५९ ॥

५९

तेज आणि तम

यांचे नाही नाते

एक नाही तिथे

दुजे असे॥१३१॥

सूर्य नच जाणे

तोही भेदभाव

संपूर्ण अभाव

प्रकाशाची॥१३२॥

येक म्हणतां भेदें । तें कीं नानात्वें नांदे ? ।

विरुद्धें आपणया विरुद्धें । होती काइ ? ॥ २-६० ॥

६०

एक म्हणताच 

भेद जन्मा येतो 

एक पणा होतो 

व्यर्थ तिथे ॥१३३॥

म्हणून गुरूला 

एक विशेषण 

निरर्थ दिसून 

येत असे ॥१३४॥

आपणा वेगळे 

कैसे हो आपण 

अवघे बोलणं 

अर्थशून्य॥१३५॥

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

https://amrutaanubhav.blogspot.com/