अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या ५१ ते ५५

 अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद अध्याय २, सद्गुरू स्तवन, ओव्या  ५१ ते  ५५

 *******************************************************************

गुणा तेलाचिया सोयरिका । निर्वाहिली दीपकळिका ।

ते का होईल पुळिका । कापुराचिया ॥ २-५१ ॥

५१

तेल नि वातीची

होता सोयरिक

पेटतो दिपक

मंदपणे ॥११५

परि पेटविता

वडी कापुराची

ज्योत प्रकाशाची

जैसी आन ॥११६

५२

तया दोहों परस्परें । होय ना जंव मेळहैरें ।

तंव दोहीचेंही सरे । सरिसेंचि ॥ २-५२ ॥

तेथे त्या दोघांचे

होताच मिलन

जाती हरवून

एक सवे ॥११७

सरता कापूर

अग्नी तो ही सरे

अशी एकसरे

एक होती॥११८

५३

तेविं देखेना कायी ययातें । तंव गेलें वंद्य वंदितें ।

चेइलिया कांतें । स्वप्नींचें जेवीं ॥ २-५३ ॥

तया परी तेथे

पाहण्यास जाता

वंद्य मी वंदिता

दिसेनाचि ॥११९

स्वप्नातील कांता

भेटेना शोधता

निद्रिस्त उठता

झोपेतून ॥१२०

५४

किंबहुना इया भाखा । द्वैताचा जेथें उपखा ।

फेडोनियां स्वसखा । श्रीगुरु वंदिला ॥ २-५४ ॥

अवघे हे बोल

घडती द्वैतात

केवळ निरर्थ

गुरू पुढे ॥१२१

गुरु आत्म सखा

जाहलो वंदिता

भेदाची ती कथा

सांडूनिया ॥१२२

५५ 

याच्या सख्याची नवाई । आंगीं एकपण रूप नाहीं ।

आणि गुरु-शिष्य दुबाळीही । पवाडु केला ॥ २-५५॥

काय सांगू बाई

सख्य नवलाई

एकरूप नाही

जरी अंगी ॥१२३

गुरू शिष्य ऐसी

द्वैताची ही किर्ती

जगी मिरविती

परि साच ॥१२४

©डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

https://amrutaanubhav.blogspot.com