सामर्थ्याचेनि बिकें । जो शिवाचेंही गुरुत्व जिंके ।
आत्मा आत्मसुख देखे । आरिसा जिये ॥ २-६ ॥
गुरूंचे सामर्थ्य
असे ऐसे थोर
जयाच्या समोर
शिव सान॥ १३ ॥
आरसा होऊन
आत्मसुख देतो
जीवा घडवतो
ऐसा लाभ ॥ १४ ॥
बोधचंद्रचिया कळा । विखुरलिया येकवळा ।
कृपापुनीवलीळा । करी जयाची ॥ २-७ ॥
बोध रुपी चंद्र
अनेक कलांनी
राही विखरून
अनेकांगी ॥ १५ ॥
सद्गुरू कृपा
होऊन पूनम
लीलेचे लाघव
दावीतसे ॥ १६ ॥
{ त्या तया काळी
पावे पूर्णावस्था
ब्रह्म तद्रुपता
शिष्य येथे }॥ १७ ॥
जो भेटलियाचि सवे । पुरति उपायांचे धांवे ।
प्रवृत्ति-गंगा स्थिरावे । सागरीं जिये ॥ २-८ ॥
सरे धावाधाव
येथे तिथे जाणे
भेटताच पेणे
मुक्कामाचे॥ १८ ॥
शोधाचा तो अंत
होऊन अखंड
नांदतो आनंद
त्यामध्ये॥ १९ ॥
जैसी गंगा धावे
सागरा समावे
तिथेच स्थिरावे
मग शांत॥ २० ॥
जयाचेनि अनवसरें । दृष्टाले दृश्याचें मोहिरें ।
जो भेटतखेंव सरे । बहुरुपचि हें ॥ २-९ ॥
भेटता न गुरू
द्रष्टा दृष्यातला
होई जगातला
अंश एक॥ २१ ॥
परी कधी कुठे
सुकृत फळली
भेट जी जाहाली
तया सवे॥ २२ ॥
हरवते जग
पाहण्या सकट
द्रष्टयाचाही अंत
होत असे॥ २३ ॥
अविद्येचें काळवखें । कीं स्वबोध सुदिनें फांके ।
सीतलें प्रसादार्कें । जयाचेंनि ॥ २-१० ॥
अविद्या काळोख
जाय हरवून
स्वबोध सु दिन
उजेडून॥ २४ ॥
शीतल प्रकाश
प्रसाद जयाचा
हरवे जगाचा
तापत्रय ॥ २५॥
© डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://amrutaanubhav.blogspot.com
56 
