****
हा अविद्येचा आंगीं पडे । तैं नाथिलें ऐसें विरूढे ।
न लाहिजे तीन कवडे । साचा वस्तु ॥ ६-६ ॥
शब्द जेव्हा पडे ।
अविद्येच्या संगी ।
नसलेले अंगी ।
वाढवितो ॥११॥
सच्चिदानंद ही ।
घेती न कवड्या ।
शब्दाच्या वावड्या ।
उठताच ॥१२॥
शुद्ध शिवाच्या शरीरीं । कुमारु हा जिउ भरी ।
जेवीं आंगें पंचाक्षरी । तेवींचि बोलु ॥ ६-७ ॥
जैसा की मांत्रीक ।
तांदूळ टाकून ।
घेतो बोलवून ।
पिशाचाला ॥१३॥
तैसाच हा शब्द
शिवाच्या शरीरी
जीवभाव भरी
शुद्ध जो कि ॥१४॥
जिउ देहें बांधला । तो बोलें एके सुटला ।
आत्मा बोलें भेटला । आपणयां ॥ ६-८ ॥
जीव हा देहाने
असे रे बांधला
स्वतः विसरला
स्वतःलाच ॥१५॥
परंतु शब्दाने
भेटला स्वतःला
तत्वमसि बोला
ऐकुनिया ॥१६॥
दिवसातें उगो गेला । तंव रात्रीचा द्रोहो आला । म्हणोनि सूर्यो या बोला । उपमा नव्हे ॥ ६-९ ॥
शब्दाला द्यावी ती
उपमा सूर्याची
तरी तीही साची
वाटेनाचि ॥ १७॥
दिवसाच्या साथी
रात्रीच्या तो पाठी
समतेची गोडी
नाही तेथे ॥१८॥
जे प्रवृत्ति आअणि निवृत्ति । विरुद्धा ह्या हातु धरिती ।
मग शब्देंचि चालती । एकलेनि ॥ ६-१० ॥
शब्द चालवीतो
प्रवृत्ती निवृत्ती
इया दोन्ही गोष्टी
एकसवे ॥१९॥
जरी का विरुद्ध
जगी दिसतात
परी वसतात
शब्दा ठायी॥२०॥
****
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
*****
No comments:
Post a Comment