अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ७वा अज्ञानखंडण ओव्या , २५६ते २६० (अभंग ५४७ ते ५५६)

अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ७वा अज्ञानखंडण ओव्या , २५६ते २६० (अभंग ५४७ ते ५५६) 

🏵🏵🏵🏵

न पाहतां आरिसा असो पाहे ।तरी तेंचि पाहणें होये । आणि पाहणेन तरी जाये । न पाहणें पाहणें ॥ ७-२५६ ॥ 

पाहिल्या वाचून 

आरसा मुखाने 

मुख मुखपणे 

पाही मुखा ॥५४७

आणि मुळातून 

पाहू ते जाता 

पाहणे तत्वता 

दिसेची ना ॥५४८

तसेच तयाचे 

न पाहणे तेही 

विलयास जाई 

सवेचि की॥५४९

भलतैसा फांके । परी येकपणा न मुके । नाना संकोचे तरी असकें । हाचि आथी ॥ ७-२५७ ॥

फाकला कितीही 

विस्तार होऊन 

किंवा संकोचून 

छोटा झाला ॥५५०

तरीही असे तो 

सदैव संपूर्ण 

त्याचे एक पण 

मोडेचिना॥५५१

सूर्याचिया हाता । अंधकारू नये सर्वथा । मा प्रकाशाची कथा । आईकता का ? ॥ ७-२५८ ॥

सूर्या ना ठाऊक 

अंधाराची कथा 

उजेडाची वार्ता 

कळेल का ॥५५२

अंधारु कां उजिवडु । हा एकला येकवडु । जैसा कां मार्तंडु । भलतेथें ॥ ७-२५९ ॥ 

जगाच्या दृष्टीने 

अंधार प्रकाश 

सूर्य न तयास 

जाणतसे॥५५३

प्रकाश अभाव 

म्हणजे अंधार 

कैसा हा प्रकाश 

सूर्या कळे ॥५५४

तैसा आवडतिये भूमिके ।आरूढलियाही कौतुकें । परि ययातें हा न चुके । हाचि ऐसा ॥ ७-२६० ॥

तयापरी आत्मा 

झाला जरी काही 

आवडीने पाही 

आपुलिया ॥५५५

स्वरुपाची हानी 

त्याच्या होत नाही 

तोचि तो राही 

तैसाचि तो॥५५६

🌾🌾🌾 .

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

https://amrutaanubhav.blogspot.com

🏵🏵