प्रकरण सातवें अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ७वा अज्ञानखंडण ओव्या , १ते ५(अभंग १ते १०) **********

प्रकरण सातवें  अमृतानुभव, पद्य भावानुवाद, अध्याय ७वा अज्ञानखंडण ओव्या , १ते ५(अभंग १ते १०) **********

येर्हवीं तरी अज्ञाना । जैं ज्ञानाची नसे क्षोभणा । 

तैं तरि काना । खालींच दडे ॥ ७-१ ॥ 

अज्ञाना ज्ञानाचा 

नसता आधार 

कैसा ये आकार 

तयास तो ॥१॥

का त्यात आकार 

असे दडलेला 

पाही तो तयाला 

दृश्य होय ॥२॥

अंडसोनि अंधारीं । खद्योत दीप्ति शिरी । तैसें लटिकेंवरी । अनादि होय ॥ ७-२ ॥ 

2 

अंधार आधार 

काजव्या अपार 

दीप्ती तयावर 

शोभे मात्र ॥३॥

(असून लटके 

विश्वि या भासते 

अनादि नटते 

अज्ञान ते ॥४॥)

तैसे जगी खोटे 

आभासी सजते 

अनादि दिसते 

अज्ञान ते ॥४॥

3 

जैसी स्वप्ना स्वप्नीं महिमा । तमीं मानु असे तमा । 

तेवीं अज्ञाना गरिमा । अज्ञानींचि ॥ ७-३ ॥ 

स्वप्न जैसे सत्य 

वाटते स्वप्नात 

तमा ये तमात 

मोठेपण ॥५॥

तेवी अज्ञानाची 

थोरवी अज्ञानी 

घ्यावी जाणुनी 

नीटपणे ॥६॥

4

कोल्हेरीचे वारु । न येती धारकीं धरूं । 

नये लेणा श्रृंगारूं । वोडंबरीचा ॥ ७-४ ॥ 

मृतिकेचा अश्व 

घडवी कुंभार

तयावर स्वार 

होता न ये ॥७॥

सुवर्ण दागिने 

करी जादूगर 

परी अंगावर 

लेता न ये.॥८॥

5

हें जाणणेयाच्या घरीं । खोंचिलेंहि आन न करी । 

काई चांदिणां उठे लहरी । मृगजळाची ? ॥ ७-५ ॥ 

मृगजळ लाटा 

काय चांदण्यात 

सांग दिसतात 

वाहतांना ॥९॥

ऐसे हे अज्ञान

ज्ञानाच्या घरास 

येता मुक्कामास 

नाही होय .॥१०॥

© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

  https://amrutaanubhav.blogspot.com